Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους , που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους.Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια , μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία.Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά την παγίδα τους.
Μοιάζει να ψάχνουν κάπου να αιχμαλωτιστούν.
Κάπου να χαρίσουν , κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους , χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται.
Άλλοι βρίσκουν την μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται.
Ολότελα.Για πάντα.
Μόνο που δεν παραδέχονται ποτέ , πως εκεί που έφθασαν , είναι παγίδα.
Της δίνουν άλλη ονομασία.
Χρέος ας πούμε.Θυσία.Αποστολή.
Έτσι για να μπορούνε δηλαδή , άμα λάχει , να φοράνε το καπελάκι τους στραβά.
Απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη <<Στο ακρογιάλι της ουτοπίας>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου