Ζευγαρώνοντας με τον ακατάλληλο

Γιατί οι άνθρωποι , ακόμα και οι πιο έξυπνοι , παντρεύονται ή γενικά ζευγαρώνουν τόσο συχνά με πρόσωπα εντελώς ακατάλληλα?Ποιός είναι ο λόγος που επιλέγεις να αποτύχεις στον έρωτα με κάποιον όταν όλοι οι τρίτοι γύρω σου προέβλεπαν εξαρχής την αποτυχία σας?

Θέλω να μιλήσω για μια μερίδα χαρακτήρων , που δεν οδήγούνται σε επιλογή ακατάλληλου ανθρώπου ούτε απο ναρκωτικό ενθουσιασμό , ούτε απο τη βιασύνη του επιτακτικού πόθου , ούτε απο νεανική αστοχία.Υπάρχουν περιπτώσεις, πολλές που κάποιοι κανονικά επιλέγουν , προτιμούν να δεθούν με ακατάλληλο ταίρι.Συνειδητά , και περισσότερο μισο-συνειδητά, ρέπουν να διαλέξουν πρόσωπο ακίνδυνο για την ψυχή τους.Πρόσωπο ασφαλές για την ισορροπία τους, για τις αντοχές τους.Επιδιώκουν να συγκρατήσουν τα συναισθήματά τους σε όριο ελεγχόμενο σε βαθμό ζέσης υποφερτό.Δεν αντέχουν τον μεγάλο πόνο , την αιμόφυρτη ρωγμή,την απώλεια του αυτοελέγχου , το άγχος της αβεβαιότητας , το να κρατάει άλλος στα χέρια του τη ζωή και το θανατό σου, το άλμα στο κενό και στο καινό.Όλα εκείνα δηλαδή που υπόσχεται και απειλεί η μεγάλη αγάπη.Γιατί εδώ, στη χώρα του έρωτα , της ένωσης και του απόλυτου που αναζητιέται άνευ όρων , υποσχέσεις και απειλές συγχέονται ,περίπου ταυτίζονται .Δεν είναι ανεκτή για μια τρεμάμενη ψυχή μια τέτοια ασάφεια και δεν υποφέρει ένα τέτοιο ρίσκο.Θυμίζει εγκατάλειψη στην έρημο του Μπόρχες όπου,βρίσκεται ο πιο τρομαχτικός λαβύρινθος.Δεν έχει τοίχους, θύρες ,κατευθύνσεις ,προσανατολισμό .Είναι το άπειρο και το΄αόριστο.Μονάχα οι ασκητές του Θεού και οι ασκητές της αγάπης αφήνονται στο μαγνητισμό της ερήμου.Γιατί είναι ασκητική και η αγάπη.

Κι έτσι, οι πολλοί καταφεύγουν στην επίφαση του έρωτα όπως και στην επίφαση του Θεού.Στα κλισαρισμένα επεισόδια και στις ασφαλείς ρυθμίσεις σχέσεων.Ήρεμα και κανονικά θα αγαπούν μέχρι να απομείνουν και οι ίδιοι ένα ασφαλές κλισέ του εαυτού τους.Έτσι ελπίζουν τουλάχιστον.Έτσι θέλουν να πιστεύουν πως είναι συνετότερο και ακίνδυνο.Οργανώνουν το πάθος τους, τις αντιδράσεις τους , τα βήματά τους.Ακόμα και τη λύπη ή το θυμό τους θέλουν να προσχεδιάσουν , μέχρι που μπορεί να φτάσουν.Με ένα εργαλείο διαίσθησης - κάτι σαν ένστικτο επιβίωσης - ξεχωρίζουν το πρόσωπο που θα συνδεθούν , προκειμένου να πορευτούν με ασφάλεια , σχετική έστω ασφάλεια μαζί του.Το πρόσωπο το ανώδυνο , το προβλέψιμο ,το ελεγχόμενο , εκείνο που πιο πολύ βολεύει παρά παρασέρνει.Που καθησυχάζει αντί να αναστατώνει.

Φτιάχνουν λοιπόν ερωτική σχέση και γάμο με άνθρωπο που δεν συνταράσσει, ώστε να μήν διαταράσσει τον κόσμο τους.Το προτιμούν.Μισοερωτεύονται πλάσματα όπως μισοερωτεύονται και τον Πλάστη.Όλα μετρημένα και ζυγισμένα με κριτήριο κάποια επίφαση σιγουριάς.Ώστε να μπορούν και να χωρίσουν εύκολα.,Ώστε να μπορούν να φύγουν.Για να μην πονέσουν φριχτά αν εγκαταλειφθούν , για να ξεχάσουν κατόπιν εύκολα ,και πιο πολύ για να είναι σε θέση γρήγορα να αναπληρώσουν.Για να μπορούν να είναι πολυγαμικοί και να μην χάνουν ευκαιρίες για νέες μικροπεριπέτειες.Ζητούν ταίρι αναλώσιμο ο αναντικατάστατος άλλος τους πέφτει θανάσιμα βαρύς.Ο γνήσιος έρωτας είναι -θες δε θές- πιστός , ενώ εκείνοι προτιμούν να λένε πως έχουν εμπειρίες.Η φανταχτερή ποσότητα εις βάρος της ακριβής ποιότητας ήταν πάντα για τον κόσμο ένα δίλημμα.Όχι,όχι ....δε θα προσφέρουν τον εαυτό τους στον άλλο, γιατί δε θέλουν να χάσουν τον εαυτούλη τους.

Παραμένουν έτσι σε μια υποτονική, <<λίγη>> σχέση που κατά βάθος περιφρονούν , όπως περιφρονούν και την αδυναμία τους.Έτσι ασφαλισμένα να ζούν κοντά σ΄εκείνον , σ' εκείνη , που δεν κινδυνεύουν παράφορα να αγαπήσουν.Για να προστατεύονται με την χλιαρότητα , για να μην καούν και να μην κάψουν τις μικρές τους περιουσίες.Όλα όσα μαζεύουν σαν τα μυρμήγκια και θησαυρίζουν στις στενές αποθήκες τους.Αντικείμενα όλα , και ιδέες- αντικείμενα και επιθυμίες-αντικείμενα ,επικυρωμένα απο τις τηλεοπτικές διαφημίσεις και τις αφίσες των δρόμων ,προτού τις κουρελιάσει ο επόμενος άνεμος.Έχουν ανάγκη να χωθούν στο πλήθος και στα καθωσπρέπει του πλήθους ,ενώ ο γνήσιος έρωτας σε αναγεννά μοναδικό ,αλλά και μοναχικό.Σε καταδικάζει ακοινώνητο , περίπου έναν παρία .Μαζί, οι δυό σας μόνο,και κόντρα στο πλήθος. Σαν ένας.Πέφτει πάρα πολύ.Ο έρωτας αρχίζει να φθείρεται απ΄τη στιγμή που κοινοποιείται , γράφει ο Νίτσε.Όμως ο μέσος άνθρωπος είναι ολάκερος μια κοινοποίηση , ζει για τον κύκλο του και όχι για το κέντρο του.

Οχι , δε θέλουν να συναντήσουν το πρόσωπο του γνήσιου,του μεγάλου ερωτά τους.Το πρόσωπο που θα τους συγκλονίσει.Δεν έχουν τα κότσια για τόσο κίνδυνο , για τόση οδύνη.Και να το συναντήσουν θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν.Και να το καταλάβουν θα προσπαθήσουν να το υποτιμήσουν.Θα το στολίσουν με ελλατώματα για να το αποφύγουν.Για να δικαιολογηθούν που δεν τολμούν.Ίσως και να μην πιστεύουν πως το αξίζουν.Έχουν πολύ ψυχικό και πνευματικό μόχθο όλα τούτα.

Θέλουν να αυτοπροστατεύονται από την πρόγευση παραδείσου που λέγεται ότι χαρίζει ο αληθινός εραστής, γιατί δεν είναι απρουπόθετος ο παράδεισος , γιατί έξω απ΄τον παράδεισο καραδοκεί και η τιμωρία , η εξορία.Για να μην τρέμουν μήπως τους εγκαταλείψει μια μέρα το αγαπημένο πρόσωπο, για να μην τρέμουν την έκθεση , τη στέρηση και την καταδίκη σε μοναξιά και σε αντιπαράθεση με τον ανυπόφορο εαυτό τους μετά.Δεν αντέχεται απ' όλους ο συναρπαστικός έρωτας.Δε βολεύει.Έχει αγωνία, έχει τρόμο , εξευτελισμούς , ζημιές και διαφεύγοντα κέρδη.

Δεν είναι πως δέν καταλαβαίνουν την δυναμή του , πως δεν ελκύονται.Ποιός μπορεί να αποφύγει μια τέτοια αίσθηση , μια τέτοια γνώση , αφου είναι ριζωμένη στη φύση μας?Κάτι βαθύ, παλιό , αρχαίο εντός τους το έχει παράδοξα κάποτε βιώσει.Γι 'αυτό και μοιάζει με νοσταλγία αυτό που αισθάνονται όταν παρακολουθούν ταινίες ερωτικές , όταν διαβάζουν μυθιστορήματα για μεγάλες αγάπες , όταν ακούν μουσικές που διεγείρουν την πρωτογενή λαχτάρα.Εκ του ασφαλούς έστω.Στον καναπέ.Παίρνουν όμως ένα ύφος ονειροπόλο.Τους ταξιδεύει για λίγο μια ρέμβη.

Γρήγορα όμως επιστρέφουν στην επίφαση σχέσης που κατάντησαν την σχέση τους.Με όσα συμπτώματα και παρενέργειες φέρνει σιγά σιγά και σταθερά η στέρηση του ουσιώδους.Θα αναζητούν όσο μεγαλώνουν φυγές.Εκ του ασφαλούς φυγές.Ομπρέλες στις καταιγίδες , στις εσωτερικές θύελλες, ακόμα και στις μικρές μπόρες.
Θυμάμαι που διάβασα παλιότερα σε εφημερίδα πως, μια νύχτα η νοσοκόμα του Γιάννη Τσαρούχη τον μάλωνε επειδή εκείνος ετοιμαζόταν να βγεί και να πάει σε μια γιορτή.Ήταν ήδη πολύ άρρωστος, έξω είχε παλιόκαιρο και η νοσοκόμα του έβαλε τις φωνές.<<Κύριε Τσαρούχη που πάτε?Θα πεθάνετε!>>.
<< Για να μην πεθάνω, να μην ζήσω?>>τη ρώτησε εκείνος.
Είναι απίστευτο , άλλα οι περισσότεροι έτσι περίπου ζούμε τις ζωές μας.Δε ζούμε.Προσπαθούμε μόνο να μην πεθανουμε.