Η γλυκιά συμμορία τραγουδάει ακόμα αγαπούλα...

Αγαπούλα (πές του Αντωνίου) τα λαμόγια πάντα θα υπάρχουν....

ΤΑΚΗΣ ΣΠΥΡΙΔΑΚΗΣ

Γεννήθηκε στην Αίγινα το 1958.

- Σπούδασε στο Εθνικό θέατρο.Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην << Γλυκιά Συμμορία>> του Νίκου Νικολαίδη και βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1983.Ακολούθησε ο ρόλος του στη << Λούφα και Παραλλαγή>> του Νίκου Περράκη και σε άλλες σημαντικές ταινίες του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.Το 1994 σκηνοθέτησε την ταινία <<Ο κήπος του Θεού>> που απέσπασε επτά κρατικά βραβεία ποιότητας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

- Ο Τάκης Σπυριδάκης ήταν ο μοναδικός ηθοποιός που έπαιξε από την πρώτη , ιστορική <<Λούφα και παραλλαγή>> του Νίκου Περάκη στη νέα της εκδοχή <<Λούφα και παραλλαγή :Σειρήνες στο Αιγαίο>>.Για αυτήν την ταινία που τον καθιέρωσε στην συνείδηση του κόσμου , έχει πεί ότι ο ρόλος του βγήκε αυθόρμητα, επειδή η απόσταση από τα χρόνια της πραγματικής στρατιωτικής θητείας μου ήταν μικρή.Αρχικά μάλιστα δεν ήθελε να συμμετάσχει στην ταινία , επειδή δεν είχε καλές αναμνήσεις από το στρατό.Να σημειωθεί ότι ο χαρακτήρας του Παναγιώτη Μπαλούρδου στην ταινία ήταν ότι μισούσε στην πραγματική του θητεία τους ψευτόμαγκες , τους πονηρούς και τους τρακαδόρους.

- <<Μπροστά στα μάτια μου απλώθηκε όλη η κόλαση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης>>, είπε ο Τάκης Σπυριδάκης, όταν ήταν μέλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Άντεξε από τον Άυγουστο του 2010 μέχρι τον Ιανουάριο του 2011.Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου ως εκπρόσωπος των σκηνοθετών.Τα βρόντηξε όμως αφού δεν άντεχε τη γραφειοκρατία , τη στενοκεφαλία και την κωλυσιεργία.

- Ο Τάκης Σπυριδάκης είναι φίλαθλος του Ολυμπιακού αλλά πηγαίνει σπάνια στο γήπεδο.

. Την εποχή που ο Νίκος Νικολαϊδης, ετοίμαζε την τρίτη ταινία του, τηΓλυκιά Συμμορία, εγώ πήγαινα στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και δούλευα σε διάφορα μπαρ, για να την βγάλω... Μια φίλη, που όλοι συμπαθούσαμε, αλλά κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά, φιλοξενήθηκε για λίγες μέρες σπίτι μου, μαζί με το φίλο της... Φεύγοντας πήρε μια φωτογραφία μου... γιατί δούλευε λέει σ' ένα γραφείο παραγωγής... και ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Με πιάσαν τα γέλια... γιατί και έτσι να ήταν... αυτήν την φωτογραφία δεν τη δείχνεις... για να βρεις δουλειά. Θεώρησα ότι βρήκε έναν δικό της τρόπο να μου πει ευχαριστώ... και το ξέχασα...

Μετά από δυο μήνες με πήρε τηλέφωνο κάποιος βοηθός του Νίκου και μου έκλεισε μια συνάντηση... γενικώς... Το βράδυ με πήρε ο Νίκος και μου είπε να πάω την επόμενη το πρωί. Έτσι κι έγινε. Συναντηθήκαμε... με τον Νίκο, μιλήσαμε αρκετή ώρα... για διάφορα πράγματα... περί ανέμων... και υδάτων... και κάπου κάπου έλεγε και κάτι για την ταινία... σε μια ατμόσφαιρα καπνού... καφέ... και παράξενης οικειότητας... μου έδωσε το σενάριο... μου είπε, με πολύ ευγένεια, να το διαβάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται... γιατί βιάζεται να αρχίσει πρόβες... και καθώς χαιρετηθήκαμε... μου είπε: τον ήρωα τον λένε... Αντρέα...

Σε λίγες μέρες... κάναμε κάποιες κουβέντες για το σενάριο... και αρχίσαμε πρόβες... Δεν τον ένοιαζαν οι ρόλοι... το σενάριο τον ένοιαζε... το πώς αυτοί οι άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους... θα γίνουν μια παρέα... που θα μπορούσε ο ένας για τον άλλον... ακόμα και να πεθάνει... ήξερε να δημιουργεί την ατμόσφαιρα... μέσα στην οποία ήσουν απόλυτα ελεύθερος ως καλλιτέχνης να κάνεις ότι θέλεις... και από την άλλη ήσουν βέβαιος πως έχεις να κάνεις με έναν καλλιτέχνη που ήξερε με απόλυτο τρόπο... τι ήθελε να κάνει... και με ποιο τρόπο θα το κάνει... σε ότι με αφορά οι πρόβες και η δουλειά που έγινε... ήταν μια απόλαυση... φτάνοντας στο γύρισμα είχα τη βεβαιότητα ότι όλα αυτά έχουν συμβεί... απλώς τα γυρίζουμε...

Στην Πρωινή Περίπολο τα πράγματα ήταν διαφορετικά... γνωριζόμαστε πια, παρά πολύ καλά... με αποτέλεσμα ορισμένα βασικά πράγματα της δουλειάς μας να είναι αυτονόητα... λιγότεροι άνθρωποι, άλλη ταινία... οι πρόβες έγιναν περισσότερο στους χώρους... στα γυρίσματα κατάλαβα πως γυρίζει μια ταινία που τον ενοχλεί... σαν εφιάλτης... και ίσως αυτός να είναι ένας λόγος... που μόλις την τελείωσε... στην ουσία αρνήθηκε να την ξαναδεί... και να μιλήσει για αυτήν... Εκείνο που θυμάμαι από τα γυρίσματα... πιο έντονα... ήταν η άψογη συνεργασία που είχα με τον Νίκο, αλλά και με όλους τους συντελεστές αυτής της ταινίας... έτσι λοιπόν... όταν τελείωσαν τα γυρίσματα μπορούσα να πω: Να και μια δουλειά που είχα την τύχη... να συνεργαστώ με τους καλύτερους...

Μιλώντας για το Νίκο... έχω πάντα την αίσθηση ότι τα λέμε σε ένα τυχαίο μπαρ, με σκηνικό Πρωινής Περιπόλου, και μουσική Κολτρέιν... και Τσάρλι Πάρκερ σε λούπες... και θα μπορούσε να λέει: "Λοιπόν μάγκα μου... σ' αυτόν τον καινούργιο κόσμο που έχω έρθει, δεν ήρθα για να τον υπομείνω, αλλά για να τον απολαύσω... Καλύτερα λοιπόν να λυπάσαι για τους εν ζωή καλλιτέχνες και φίλους μας, παρά γι' αυτούς που νομίζεις ότι έχουν πεθάνει"...

Για έναν ηθοποιό, είναι δύσκολο, όταν τελειώσει μια ταινία (αν τελειώσει), να ψάξει να βρει έναν τρόπο να πει "αντίο"... Όταν δεν μπορείς να το κάνεις για μια ταινία... πως μπορείς να το κάνεις για έναν άνθρωπο;;; ...