Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Never Regret........!!!!!!!!!!!






Μην μετανιώνεις ποτέ για τίποτα διότι τη δεδομένη στιγμή , ήταν αυτό ακριβώς που ήθελες.....!!!!

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Σκόρπιες σκέψεις σήμερα.....

Πάμε πάλι από την αρχή……

»Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι, κάνε το μπαλκόνι σου νησί»….....

Κάθε αλήθεια περνάει τρία στάδια: πρώτα απομυθοποιείται, μετά πολεμάται και τελικά γίνεται αποδεκτή ως αυτονόητη. Φτάνοντας στην αποδοχή είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα.

………….

Με λίγα λόγια, όπως την πάρεις έρχεται η ζωή. Από τα χαμηλά στα ψηλά, απ’ τα ψηλά στα χαμηλά και από κει όπου βγάλει ο δρόμος….....

Να είσαι δυνατός , να είσαι ο εαυτός σου ........και να συνεχίζεις!!!!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά....

Τ.Κ

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Μια φορά κι έναν καιρό...

Mια φορά κι ένα καιρό,
υπήρχε ένα νησί
στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη,
η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε
και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.
Ηθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Οταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,
η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μιά λαμπρή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Οχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Εχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονία
που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη.
Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονία.
Η Λύπη ήταν πιό πέρα και έτσι η Αγάπη
αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου»
είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη
αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ηταν τόσο ευτυχισμένη,
που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

Αγάπη, έλα προς εδώ.Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ηταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος
που η Αγάπη δεν γνώριζε,
αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,
που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Οταν έφτασαν στην στεριά
ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιός με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει
πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Όταν ήμουν μικρός

Θυμάμαι …

Οταν ήμουν μικρός δεν με ένοιαζαν οι ειδήσεις.
Ηταν η ώρα των μεγάλων.Η ώρα που εγώ έπρεπε να αλλάξω δωμάτιο. Να επιστρέψω στα αυτοκινητάκια μου και στα παιχνίδια μου.
‘O,τι απασχολούσε τους μεγάλους ήταν τόσο μα τόσο βαρετό. Δεν είχε καμμία χάρη.Κανένα χρώμα. Καμμία γεύση.
Βέβαια ήταν κάτι σημαντικό για αυτούς.Τα σύμφωνα που άκουγα απ’τα χείλη των μεγάλων την ώρα των ειδήσεων ήταν δύο.Το σίγμα και το ταφ.Ολα μαζί ΣΣΣΣΣΤ !!!!
Σσσστ ! γιατί μιλούσε ο κύριος με τη γραβάτα για έναν άλλον κύριο με γραβάτα, ο οποίος με τη σειρά του φώναζε σε έναν άλλον κύριο με γραβάτα και όλοι μαζί ήταν πολύ στεναχωρημένοι στα μάτια μου.
Μόνο σαν έβγαινε ένας άλλος κύριος με γραβάτα και έλεγε τον καιρό κάπως τα πράγματα χαλάρωναν στο σαλόνι. Οταν δε, γέμιζε η οθόνη με μικρούς ήλιους τότε μπορούσα να συνεχίσω την δική μου “φασαρία”. Αν όμως γέμισε συννεφάκια και βροχές έπρεπε λίγο ακόμα να περιμένω.
Φοβόντουσαν οι μεγάλοι την βροχή. Εμένα πάλι δεν με πείραζε. Τα παιδιά δεν τα απασχολεί η βροχή. Εχουν άλλο καιρό, άλλη διάθεση, άλλα ενδιαφέροντα.
Παιχνίδι και αγκαλιά θέλουν τα παιδιά
Όχι τηλεόραση αλλά παιχνίδι .Όσο κι αν τρέχει η γάτα να πιάσει το ποντίκι στην οθόνη,ποτέ δεν είναι το ίδιο απ’το να κάνεις εσύ τη γάτα ή γιατί όχι και το ποντίκι.
Θα μου πεις …. που να βρεις το κέφι με όλα αυτά που μας έχουν μιζεριάσει.
Να το βρεις, γιατί όσα προβλήματα κι αν έχεις, όσες σκοτούρες ,τα βάσανα είναι για μας ….ασ’τα παιδιά να ονειρεύονται.

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Juliette Gréco και Miles Davis.

Γνωρίστηκαν στο μεταπολεμικό Παρίσι. Εκείνη 22, εκείνος 23, ο έρωτας τους κεραυνοβόλος και δυνατός. "Γιατί δεν παντρεύεστε;" τον ρώτησε μια μέρα ο Σαρτρ. "Γιατί την αγαπώ πολύ, δεν θέλω να την κάνω δυστυχισμένη", απάντησε εκείνος. Δεν ήταν κάποιος άπιστος γυναικοκατακτητής, ήταν το πρόβλημα των φυλετικών διακρίσεων στη χώρα του.
Πράγματι, όταν ύστερα από καιρό αντάμωσαν στη Ν. Υόρκη, η συμπεριφορά όλων στο εστιατόριο ήταν τόσο ταπεινωτική, που το δείπνο εξελίχθηκε σε μαρτύριο, κι έπειτα εκείνος έφυγε χωρίς κουβέντα. Στις 4 τη νύχτα την πήρε τηλέφωνο κλαίγοντας γοερά.
Η αγάπη τους ήταν δυνατή, και η φιλία τους ισόβια. Λίγο πριν εκείνος πεθάνει, την επισκέφθηκε στο διαμέρισμα της. "Κάποια στιγμή βγήκα στη βεράντα να ρίξω μια ματιά στον κήπο", θυμάται εκείνη, "κι άκουσα το διαβολικό του γέλιο". "Σ' όποια γωνιά του κόσμου κι αν βρισκόμουν", της εξήγησε, "βλέποντας αυτή την πλάτη θα σε αναγνώριζα" !


Juliette Gréco και Miles Davis.




Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα. Λάο Τσε.